Obrzędy i obyczaje związane z dożynkami.

Dożynki łączono z dniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny
( 15 sierpnia), ale mogły przypaść także na początek września, już po sprzątnięciu wszystkich zbóż.
Po żniwach w polu zostawiano ostatnią garść nie zżętego zboża. Nazywano go różnie w zależności od regionu Polski:
przepiórka,
broda,
pępek,
wiązka,
wiązanka,
garstka,
równianka.

Wieńce dożynkowe miały rozmaite kształty, wielkość i ozdoby.
Najczęściej wito je na drewnianych albo wiklinowych obręczach w kształcie korony, splecionej ze związanych u góry pałączków czy słomianych warkoczy.
Niekiedy wieńcem był cało snop zboża. Wieniec przyozdabiano kolorowymi wstążkami, kłosami kwiatów i barwnymi papierkami.
Czasami umieszczano na szczycie korony żywego ptaka lub figurki bocianów.
W dniu dożynek które nazywano: wyżynkami, obrzynkami, wieńcem, żniwiarze składali gospodarzowi dar z wieńców, owoców, orzechów i chleba upieczonego z ziarna zżętego zboża.
Tego dnia szczególnym uznaniem cieszyli się ludzie, którzy pracowali najszybciej i najlepiej.
To oni stawali się bohaterami święta dożynkowego.
Orszak dożynkowy prowadzili najlepsi żniwiarze w wieńcach na głowach.
Za nimi szli odświętnie ubrani żeńcy i pozostali mieszkańcy wsi, którzy śpiewali pieśni dożynkowe.
Wieńce poświęcone przez księdza w kościele, niesiono w darze dziedzicowi, który wynagradzał żniwiarzy.
Potem rozpoczynała się uczta z muzyką i tańcem.

POWRÓT